تأثیر مدل مراقبت پیگیر بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مرتبط با بیماری

زمینه و هدف: یکی از عوامل مهم جهت ایجاد تغییرات رفتاری در بیماران مزمن، افزایش خودکارامدی این بیماران است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر مدل مراقبت پیگیر بر خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مرتبط با بیماری انجام شد.  مواد و روش ها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر(عج) بیرجند در سال 1393 انجام گردید. 70 بیمار به روش در دسترس انتخاب شدند و به روش تصادفی طبقه بندی شده در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. در نهایت به دلیل ریزش نمونه، مطالعه بر روی 60 بیمار (دو گروه 30 نفره) انجام و مدل مراقبت پیگیر در رابطه با گروه مداخله اجرا شد. بیماران گروه کنترل نیز مراقبت های معمول را دریافت کردند. خودکارامدی بیماران در هر دو گروه با استفاده از پرسش نامه خودکارامدی بیماران مزمن مورد بررسی قرار گرفت. داده ه توسط نرم افزار آماری spss نسخه 16 و آزمون های تی مستقل، تی زوجی، آنالیز واریانس یک طرفه و کوواریانس در سطح معنی داری 05/0> p تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: دو گروه کنترل و مداخله از نظر جنس، وضعیت تأهل، سطح تحصیلات و مدت زمان گذشته از تشخیص بیماری با یکدیگر تفاوت آماری معنی داری نداشتند. میانگین نمره خودکارامدی قبل و بعد از مداخله به ترتیب در گروه کنترل 79/1 ± 90/5 و 79/1 ± 27/5 و در گروه مداخله 36/1 ± 98/5 و 19/1 ± 81/6 محاسبه شد. بعد از انجام مداخله، میانگین نمرات خودکارامدی در گروه مداخله به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (001/0 > p). نتیجه گیری:  آموزش به بیمار بر اساس مدل مراقبت پیگیر می تواند باعث تغییرات خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در کنترل عوارض مربوط به بیماری شود. با توجه به نتایج پژوهش، توصیه می شود از این مدل جهت افزایش خودکارامدی بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد استفاده گردد.